ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေဟ့.. ဗုိလ္ေအာင္ဒင္

က်ေနာ္ ကိုေပါရဲ႔ ဘေလာ့က ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေဟ့.. ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးကို ျပန္တင္ ေပးလိုက္ပါတယ္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ။ ကိုေပါက စာအေရးအသား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ သူပါပဲ။ လက္လန္တယ္ :)

သူမ၏မ်က္စိေပၚတြင္ စည္းေႏွာင္ပိတ္ဖုံးထားသည့္ အ၀တ္ကုိ ဖယ္ရွားလုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲ၌ သူမဆုပ္ကုိင္ထားမိေသာ လက္ကုိင္ပု၀ါစကုိ ျမင္လုိက္ခ်ိန္တြင္ မျမ၀င္း၏ ႏႈတ္မွ အာေမဋိတ္စကားတခြန္း လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားသည္။

"ဟင္….ကုိကုိခ်စ္ လက္ကုိင္ပု၀ါပါလား"

ဒါ႐ုိက္တာ ေရႊဒုံးဘီေအာင္ ႐ုိက္ကူးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ "ဗုိလ္ေအာင္ဒင္" ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ဘူးသူတုိင္း အထက္ပါ ဇာတ္၀င္ခန္းကေလးကုိ သတိရၾကမယ္္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္၀င္ခန္းဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အထြတ္အထိပ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရႏုိင္ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ုိးက သုံးပြင့္ဆုိင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတခု။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ား အနက္ တဦးမွာ နာမည္ေက်ာ္ စီအုိင္ဒီ ရဲအရာရွိ ဦးဘခ်စ္။ ေနာက္တဦးက ဦးဘခ်စ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္ ခ်စ္ဇနီးေလာင္း မိန္းမေခ်ာကေလး မျမ၀င္း။ ၿပီးေတာ့ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ လူဆုိးဗုိလ္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္။

ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္း (၁၉၈၈) ေနာက္ပုိင္းမွ လူ႔ေလာကသုိ႔ ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ၊ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ "မဆလ ေခတ္ေကာင္းႀကီး" ကုိ (ဤအသုံးအႏႈန္းအား သေဘာမတူသူအေပါင္းတုိ႕ က်ေနာ့္အား မဆဲေရးဘဲ လက္ရွိေခတ္ေဆြးေခတ္ပ်က္ ႀကီးကုိသာ ဆဲေရးၾကပါကုန္။ လူႀကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကာလနာတုိက္တယ္ဆုိတာ အခု နအဖေခတ္မ်ဳိးကုိ ဆုိလုိတာထင္ပ။) …အဲအဲ ေျပာရင္းနဲ႕ စကားေတြ ေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ အဲသည္ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လမ္းစဥ္ပါတီအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ေခတ္ႀကီးကုိ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်စြာ မသိမီလုိက္ၾက ကုန္ေသာ လူငယ္လူရြယ္၊ လူမမယ္တုိ႔ နားလည္စိမ့္ေသာငွာ အကၽြႏု္ပ္ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ ႐ႈစဖြယ္အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ကုိေပါမွ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ုိးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာျပပါအ့ံ။ ကၽြႏု္ပ္ထက္ ႀကီးရင့္ကုန္ၾကေသာ (အသက္အရြယ္ကုိသာ ဆုိလုိပါေၾကာင္း) အန္တီတုိ႔၊ မမတုိ႔၊ ေဒၚေဒၚတုိ႔၊ ဦးဦးတုိ႔၊ ကုိကုိတုိ႔ အေနျဖင့္ အဆုိပါ အႏွစ္ခ်ဳပ္အပုိင္းအား ေက်ာ္လွန္ေဒထ လုပ္လုိက လုပ္ၾကပါကုန္။ ဇာတ္လမ္းမွာ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔ ေမေမ၀င္းတုိ႔ (မဆလ မတုိင္ခင္)ေခတ္မ်ားဆီက ေခတ္ေဟာင္းကားျဖစ္ၿပီး မဆလ ေခတ္ လူျဖစ္ၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ေသးေၾကာင္းဆုိလုိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဆုိေသာ အႏွီဇာတ္ေကာင္သည္ နဂုိက ဓားျပမဟုတ္။ ေမြးရာပါ ဓားျပမဟုတ္ဟု ေျပာခ်င္သည္မဟုတ္။ မူလက လူ႐ုိးလူေကာင္းဟု ဆုိလုိျခင္း။ သူ႔အဆုိအရ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌးဦးသင္းက သူ႔လယ္ေတြ၊ ေျမေတြ၊ စာခ်ဳပ္ေတြကုိ မတရားသိမ္းသြားျဖင့္ စီးပြားပ်က္သြားကာ တေန႔တြင္ ရန္ကုန္သုိ႔ အဆင္း လမ္းခရီးတြင္ ပင္ပင္းတုိးေသာ ဦးသင္းကုိ မေတာ္တဆ သတ္မိသြားသည္။ အဲသည္ကစလုိ႔ တပည့္ျဖစ္သူ သုခ၏ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္မႈကုိ နားေယာင္ျခင္းျဖင့္ ဓားျပအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိသြားသူ။ တကတဲ…သူ႔အျပစ္ကုိ တျပားသားမွ မပါဘူး။ အသတ္ခံရသူ ဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကုိ ရသြားတဲ့ အခ်က္ကလည္း ဓားျပျဖစ္ဘုိ႔ အေထာက္အကူျပဳလုိက္သြားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ပါဘဲ။ အဲအဲ…ဓားျပျဖစ္သြားေပမယ့္ သူ႔ပင္ကုိယ္က သနားၾကင္နာတတ္တယ္။ ကတိတည္တယ္ ဆုိကုိးဗ်။

သူ႔ဘ၀မွာ ပထဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓားျပတုိက္တာကလည္း ျပည္ၿမဳိ႕က မျမ၀င္းတုိ႔ သားအမိ (မျမ၀င္းနဲ႔ မျမ၀င္းအေမ) အားကုိးရာမဲ့ မိန္းမသားႏွစ္ဦးတည္းေနတဲ့အိမ္ကုိ ၀င္ၿပီး ဓားျပတုိက္တာ။ အဘြားႀကီးက အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းပန္၊ သမီးျဖစ္သူ မျမ၀င္းကလည္း ႐ုပ္ကေလးကလွျပန္ဆုိေတာ့ အဲဒီ သနားၾကင္နာတတ္႐ုံမက ႏွာဘူးလည္းက်တတ္ဟန္တူတဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ တန္ဘုိးႀကီးတဲ့ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာမွန္သမွ် ဘာမွမယူေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးမွာ ရန္ကုန္သြားဘုိ႔ လမ္းစရိတ္ေငြတဆယ္ကုိသာ ေတာင္းယူသြားေတာ့သတဲ့။ မုိက္လုိက္တဲ့ ကုိယ့္လူႏွယ္။ မ..ဘက္လုိက္ေတာ့ မုိက္ဘက္ပါ ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲ ျဖစ္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္တာ အဲသည္ေခတ္က ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားေခ်ာ ခင္ေမာင္ရင္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဓားျပကေနၿပီး ဟီး႐ုိးဇာတ္ေကာင္ႀကီး ျဖစ္သြားလုိက္တာမ်ားဗ်ာ။ "မဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးလုိက္တာ စြဲေလာက္တဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္"၊ "ေရႊမ်က္မွန္ ကုိလူေခ်ာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္"၊ "ဥပေဒနဲ႔ ေလာင္းကစားတဲ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္" စသျဖင့္ ၀ိေသသထူးေတြနဲ႔ ပရိသတ္ အစြဲႀကီး စြဲၾကတာေပါ႔။ အုိ….မဆီမဆုိင္….လူပုံ ျဖဴသြဲ႔သြဲ႕ နဲ႔ ကႏြဲ႕ကလ် လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ အေခ်ာစားကေလးကုိေတာင္ ေျပးသတိရမိလုိက္ေသးေတာ့။

အဲဂလုိနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဂုိဏ္းက တစတစ ႀကီးထြားလာၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ မဂုိလမ္းတုိ႔ ဘာတုိ႔မွာေတာင္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဓားျပတုိက္တဲ့ အထိ အတင့္ရဲလာတယ္္။ သတင္းစာေတြကလည္း ပုလိပ္ေတြ အစြမ္းအစ မရွိပုံကုိ ေ၀ဖန္ၾကတာေပါ႔။ ေၾသာ္..ဒါလား။ အဲဒီေခတ္က သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတယ္ကြဲ႕။ ေမာင္မင္းတုိ႔ ေခတ္နဲ႔ မတူဘူး။ ၾကားလား…ကေလးေတြ၊ အတြန္႔တက္မယ္ မႀကံနဲ႔။

သတင္းစာေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ေအာ္လာေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ပုလိပ္မင္းႀကီးချမာ မေနသာေတာ့ဘဲ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ပုလိပ္စုံေထာက္္ ေမာင္ဘခ်စ္ကုိ ခြင့္နဲ႕အနားယူေနရာက ရန္ကုန္ကုိ အျမန္ဆုံးျပန္ေခၚၿပီး တာ၀န္ေပးရတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။စုံေထာက္ဆုိတာက အမည္လွေသာ္လည္း ေျပာင္းျပန္လွန္ရင္ အဓိပၸါယ္ေကာင္းတဲ့ စကားလုံးမဟုတ္။) အဲဒီအခ်ိန္က စုံေထာက္အရာရွိ ေမာင္ဘခ်စ္က ျပည္ၿမဳိ႕က ေရႊဆံေတာ္ဘုရားႀကီးမွာ သူ႕ခ်စ္သူ မျမ၀င္းကေလးနဲ႔ ႏွစ္ကုိယ္သစၥာထားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔။

ဦးဘခ်စ္ချမာလည္း ရန္ကုန္ကုိ အေရးေပၚ ျပန္လာၿပီး လုိက္လံစုံစမ္းေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ဆုိတဲ့ ငနဲဟာ အဲသည္ေခတ္က လူကုံတန္အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ အရမ္း၀င္ဆန္႔တယ္။ ပါတီႀကီးေတြ အႀကီးအက်ယ္ေပး။ ကလပ္ေတြဘာေတြမွာ ေလာင္းကစားၾကျပန္ၿပီဆုိရင္လည္း အႀကီးအက်ယ္ ေငြအ႐ႈံးခံႏုိင္တယ္။ လုံး၀ မမႈဘူး။ အလုပ္ကလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ၊ မိဘမ်ဳိး႐ုိးက ခ်မ္းသာလွတာမဟုတ္ေၾကာင္းသိလာရတဲ့အခါမွာ ပုလိပ္မ်က္စိနဲ႔ မသကၤာစရာ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ တကယ္ဆုိရင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဦးေတဇတုိ႔လုိ ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္နဲ႔ ႀကီးပြားလာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ဘာ မသကၤာစရာရွိသလဲေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား။

ဒီေတာ့ ဦးဘခ်စ္တုိ႔က ေနာက္ေယာင္ခံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕ တပည့္ တေယာက္ အမွားလုပ္တယ္။ နာမည္က ရာမ တဲ့။ သူက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ သိပ္ၾကည္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ သပ္သပ္ တစင္ေထာင္ခ်င္ေနတဲ့သူ။ အဲဒီ ရာမက ဓားျပတုိက္ရင္း ဗုိလ္ေအာင္ဒင္အတန္တန္မွာထားတဲ့ ၾကားက ေသနတ္ကုိ ထုတ္သုံးမိလုိ႔ လူသတ္မႈျဖစ္တယ္။ သတင္းၾကားေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ရာမ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ လုိက္သြားတယ္။ အဲသည္မွာ ေနာက္တႀကိမ္ ေသနတ္ပစ္မႈထပ္ျဖစ္ၿပီး ရာမလက္ခ်က္နဲ႔ ရာမရဲ႕ဇနီး သိန္းရင္ ေသသြားျပန္တယ္။ ေသမွာေပါ႔။ ပစ္မယ္မွန္းသိသိနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သိန္းရင္ကုိ ေရွ႕ကထားၿပီး ရာမပုန္းေနတဲ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္လုိက္တာကုိး။ အဲသည္အခ်ိန္မွာဘဲ ေနာက္ေယာင္ခံလုိက္လာတဲ့ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး အားလုံးကုိ လက္ရဖမ္းတယ္။ ရာမက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ အစကတည္းက မုန္းေနသူပီပီ အကုန္ေဖာ္တယ္။ ေဖာ္တယ္ဆုိလုိ႔ တလြဲမေတြးၾကနဲ႔။ ပုလိပ္ကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ သူတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဘဲလုိ႔ ထုတ္ေျပာတာကုိ ေျပာတာ။

ဦးဘခ်စ္က ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ ဒီမတုိင္မီကတည္းက ရင္းႏွီးၾကသူေတြ ျဖစ္တာလည္း ပါမယ္။ ေနာက္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က လူကုံထံအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ၀င္ဆန္႔သူဆုိေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ သက္ေသမခုိင္မာေသးတဲ့ အမႈတခုမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ ရဲစခန္းမွာ ခ်က္ခ်င္းဖမ္းမခ်ဳပ္ႏုိင္ ေသးတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မ်က္ႏွာႀကီးတရားခံဆုိေတာ့ သူ႕အိမ္မွာဘဲ ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးအေစာင့္ အေရွာက္နဲ႔ ခဏေခၚၿပီး ရဲစစ္ခ်က္ယူဘုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲစခန္းမွာ မထားဘဲ သူ႔အိမ္မွာ ေခၚထားလုိက္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဦးဘခ်စ္ ေတာ္ေတာ္ေရွာ္တယ္ ဆုိရမယ္။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ေျပာတာကေတာ့ "က်ဳပ္တပည့္ ရာမက က်ဳပ္ကုိမုန္းလုိ႔ေျပာတာနဲ႔ က်ဳပ္က ဓားျပဗုိလ္ျဖစ္ရေရာတဲ့လား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပုလိပ္မွာ ဘာသက္ေသမွ မယ္မယ္ရရမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ၀တ္လုံငွားၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာမယ္ေလ။ ဒါဘဲ" တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဆီက သိမ္းဆည္းရမိထားတဲ့ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌးဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေတာ့ ဦးဘခ်စ္က ဆက္လက္ေမးျမန္းစရာေတြ ရွိေနေသးသေပါ႔။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီအခ်ိန္က မျမ၀င္းတုိ႔ သားအမိကလည္း ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးလာရင္း ဦးဘခ်စ္အိမ္မွာ တည္းေနတဲ့အခ်ိန္။ ဦးဘခ်စ္က ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဆီက စစ္ခ်က္ယူစကား ေျပာတုန္း ဦးဘခ်စ္ကုိ သူ႕အထက္လူႀကီး (ရဲမင္းႀကီး)ကလွမ္းေခၚလုိ႔ ဦးဘခ်စ္ ခ်က္ခ်င္း သြားရတယ္။ သြားကာနီးမွာ "ဦးေအာင္ဒင္၊ လူႀကီးလူေကာင္းတေယာက္လုိ ေနရစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္" လုိ႔ ေျပာၿပီး ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးတေယက္ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ သူ႔အိမ္မွာ ခဏထားရစ္ခဲ့ရတယ္။

အဲသည္တခ်ိန္လုံးမွာ မျမ၀င္းက ဧည့္ခန္းထဲမွာ စႏၵရားတီးဘုိ႔လုပ္ေနတုန္း စႏၵရားက ကီးေၾကာင္ေနလုိ႔ အခက္ေတြ႕ေနတယ္။ ဦးဘခ်စ္ ထြက္မသြားခင္က ျပင္ေပးဘုိ႔ နားပူေတာ့လည္း သူျပန္လာမွ ျပင္ေပးမယ္ ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က နည္းနည္းပါးပါး နားလည္ေတာ့ ၀င္ျပင္ေပးလုိက္တယ္။ မျမ၀င္းကလည္း ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ တီးတတ္ရင္ တလက္စတည္း သီခ်င္း တပုဒ္ေလာက္တီးျပပါဆုိေတာ့ နံေဘးက ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဂႏၶမာေတာင္ ဘြဲ႕ကုိ ဆုိတီး တီးျပရတယ္။ သီခ်င္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မျမ၀င္းနဲ႔ ရာဇ၀တ္အုပ္ကေလး ဂီတေရယဥ္ေၾကာမွာ နစ္ေမ်ာေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ၀ုန္းကနဲ ထတည့္ၿပီး ရာဇ၀တ္အုပ္ငနဲကုိ လက္သီးစာေကၽြး၊ ႀကဳိးနဲ႔တုပ္၊ သူ႕တပည့္သုခကုိ လွမ္းေခၚ၊ ကားနဲ႔ ေစာင့္ခုိင္း။ မျမ၀င္းကုိပါ ဓားစာခံေခၚၿပီး ကရင္ေတြေနတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသကုိ ကားတတန္၊ ဆင္တတန္ ထြက္ေျပးေတာ့တာဘဲ။ အမွန္ကေတာ့ ကားႏွစ္တန္ခြဲ၊ ဆင္သုံးတန္ေလာက္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရရင္ ဘဘလီတုိ႔ ကၽြန္းႏုိင္ငံမွာ ဟုိတေလာက အခ်ဳပ္စခန္းကေန လြတ္ေျပးတဲ့ မက္စ္ ဆီလာမက္ ကေတာ့ စႏၵယားတီးရင္းက ထြက္ေျပးတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ အိမ္သာတက္ရင္း ထြက္ေျပးရတာဆုိေတာ့။

ေတာင္ေပၚစခန္းကုိ ေရာက္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တေယာက္ မျမ၀င္းရဲ႕ အမုန္းဒဏ္ကုိ ခံရ။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မုိ႕လား။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္အဖုိ႔က်ေတာ့ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓားျမတုိက္က တည္းက မျမ၀င္းကုိ တဖက္သတ္ စြဲလမ္းခဲ့တာေလ။ ဒီေတာ့ အခုလုိ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ… ရင္မွ အၾကင္နာ ညင္သာစြာဘဲ ႏုိးထလာျပန္ၿပီ… ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ႔။ မျမ၀င္းကေတာ့ ခါးခါးသီးသီးေပါ႔။ သူ႔မွာ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ ရည္းစားႀကီး ငုတ္တုတ္ ရွိတာမဟုတ္လား။

တေန႔မွာ ထုံးစံအတုိင္း သုခရဲ႕ ေျမႇာက္ထုိးပင့္ေကာ္လုပ္မႈနဲ႔ မျမ၀င္းကုိ အကဲစမ္းဘုိ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က ႀကဳိးစားတယ္။ အဲသည္မွာ မျမ၀င္းက ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ အသင့္၀ွက္ထားတဲ့ ဓားနဲ႔ တြက္လုိက္တာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ အီတြန္႔ပြမ္္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က လူဆုိးေပမယ့္ ၾကင္နာသနားတတ္တယ္ေလ။ အျပစ္မယူပါဘူး၊ ေဗြမယူပါဘူးေပါ႔ကြယ္။ မျမ၀င္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားပုံရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သူ႔တပည့္ သုခကုိ မွာတယ္။ မျမ၀င္းကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါေပါ႔။

ဒါေပမယ့္ မျမ၀င္းက အဲသည္မွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ကုိ စၿပီး ဂ႐ုဏာသက္တယ္။ သူထုိးလုိက္တဲ့ ဓါးဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ေတာ့မွ ျပန္ေတာ့မယ္ေပါ႔။ ျမ..အဲသည္ေလာက္အထိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဖြေလး ထုိးလုိက္တာပါ..ဘာညာေပါ႔။ အဲသလုိနဲ႔ အုိးခ်င္းထား၊ အုိးခ်င္းထိၿပီး သံေယာဥ္ဇဥ္ေတြျဖစ္ၾက။ ကေလးတုိ႔ေရ…ဒီေနရာမွာ စကားျဖတ္ၿပီး ေျပာရရင္… သင္ခန္းစာက ကုိယ့္ကုိ မုန္းေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကုိ ရခ်င္ရင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ ဓားနဲ႔ အထုိးခံဘုိ႔ အရင္ႀကိဳးစားရမကြဲ႕။ ၿပီးမွ ကုိယ္ကခြင့္လႊတ္ျပလုိက္။ ဘယ္မိန္းမမွ မခံႏုိင္ဘူး။ ေႂကြဆင္းသြားမယ္။ အဲ…အဲ…ဓားဒဏ္ရာနဲ႔ ကုိယ္က အရင္ ေႂကြမသြားဘုိ႔ေတာ့ လုိသေပါ႔ ကြယ္။ (ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္တုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကုိယ့္ဘက္က သေဘာထားႀကီးျပေရး ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဆုိတာ ဒါမ်ဳိးေပါ႔ကြယ္။)

မျမ၀င္းေလးချမာမွာ သူ႔အေမကုိလည္း ပူပန္၊ ကုိကုိခ်စ္ကုိလည္း သတိရ၊ ေဟာ အခု ဗုိလ္ေအာင္ဒင္နဲ႔ကလည္း သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္ဆုိေတာ့ သူခံစားႏုိင္တာထက္ အမ်ားႀကီးပုိၿပီး ခံစားမႈေတြေပါင္းစုံအမ်ဳိးသားညီလာခံႀကီးက်င္းပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဗုန္းဗုန္းလဲက် နာမက်န္းျဖစ္ေတာ့တာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ ျပည္ၿမဳိ႕က ေဒါက္တာစံသိန္းကုိ တဖက္လွည့္နဲ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး လူနာပင့္ေခၚ။ ေပါင္းတည္မွာ လူနာၾကည့္ဘုိ႔လုိ႔ ညာေျပာၿပီး ၿမဳိ႕နဲ႔ေ၀းလာေတာ့မွ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္း။ ေတာင္ေပၚကုိ ဆင္နဲ႔ ပင့္ေခၚ။ မျမ၀င္းကုိနာမက်န္းျဖစ္တာကုိ ေဆးကုသခုိင္း။ လူနာေရာဂါေပ်ာက္မွ ေျခႂကြခ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္။ အျပန္မွာလည္း မ်က္စိအ၀တ္စည္းေသးတယ္တဲ့။ အခုေခတ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖမ္းရင္ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္းတာ ေရႊဒုံးဘီေအာင္ရဲ႕ ပေယာဂ မကင္းဘူး။

ဦးဘခ်စ္တုိ႔ပုလိပ္အဖြဲ႕က ေဒါက္တာစံသိန္းရဲ႕ မွန္းဆထြက္ဆုိခ်က္အရ ျဖစ္ႏုိ္င္ေခ် ရွိတဲ့ ေနရာေတြကုိ ေတာနင္းရွာ။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ စခန္းနားလည္း ေရာက္ေရာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင့္တပည့္ေတြ ၿခဳံခုိတုိက္ ဖမ္းဆီးတာကုိ ခံရၿပီး က်ားေရွ႕ေမွာက္လ်က္လဲဆုိသလုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရဘ၀ေရာက္လာေပမယ့္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သူေတာ္ေကာင္းပီပီ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ကုိ အဆုံးမစီရင္ပါဘူး။ ဦးဘခ်စ္က လူသတ္မႈသက္ေသခံအျဖစ္ သိမ္းထားတဲ့ ျပည္ၿမဳိ႕က စက္သူေဌး ဦးသင္းရဲ႕ ေျခာက္လုံးျပဴးကုိဘဲ ျပန္ေတာင္းပါတယ္။ ေျခာက္လုံးျပဴးရရင္ ျပန္လႊတ္မယ္ေပါ႔။

ဦးဘခ်စ္အေနနဲ႔ကေတာ့ Duty is duty ေပါ႔ေလ။ အလုပ္၀တၱရားကုိ ေဖာက္ဖ်က္ဘုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္က သတ္လုိ႔ေသလုိက္ရတာကမွ ေျဖသာပါဦးမယ္။ အခုလုိ သူ႔ခ်စ္သူ ဇနီးေလာင္း မျမ၀င္းနဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ တဦးနဲ႔ တဦး ေမတၱာမွ်ေနတာ ျမင္ရတာကကုိဘဲ ရည္စားလူလု ေရႊဥ..အဲေလ..အူႏုကၽြဲခတ္ ဆုိသလုိ ဦးဘခ်စ္ချမာ ပုိၿပီး အသည္းနာတာေပါ႔။ တကယ္ဆုိရင္ မျမ၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔က ျပည္ၿမဳိ႕ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားႀကီးမွာ ေသြမပ်က္ဘုိ႔ သစၥာထားခဲ့ၾကတာမုိ႔လား။

ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း သူက တကယ္ေတာ့ မျမ၀င္းကုိ အရင္ဆုံး စေတြ႕ခဲ့သူ။ ခ်စ္ခဲ့သူ။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဓါးျပတုိက္တုန္းက အားကုိးရာမဲ့တဲ့ မိန္းမသားေတြ ဆုိၿပီးေတာ့ က်ဳပ္အေနနဲ႔ လမ္းစားရိတ္ေငြတဆယ္ဘဲ ယူခဲ့တယ္မုိ႔လား… ဘာညာ သာရကာနဲ႔ ေခ်းေျခာက္ေရႏွဴးၿပီး မျမ၀င္းကုိ သူ႕ဘက္ပါေအာင္ ငိုျပ။ အခုေလာေလာဆယ္ မျမ၀င္းကလည္း သူ႕ကုိ ျပန္ခ်စ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဦးဘခ်စ္လက္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္ဘုိ႔ဆုိတာက သေဘာထားႀကီးတဲ့လူေပမယ့္လည္း ထင္သေလာက္မလြယ္။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္မပုိင္တဲ့ သူမ်ားပစၥည္းကုိ ကူညီခ်င္လုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကယ္တင္ခ်င္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတင္းအဓမၼ ၾကာရွည္သျဖင့္ လက္၀ယ္ထားရွိတာဟာ မေကာင္းဘူးကြဲ႕။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ပုိင္ရွင္က ျပန္ေတာင္းတဲ့အခါက်မွ ဒါႀကီးကုိ ကိုယ္က သံေယာဇဥ္တြယ္ေနပါၿပီ။ ျပန္မေပးႏုိင္္ေတာ့ပါဘူးဆုိ…အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလုိ႔ဘယ္ေတာ္ပါေတာ့မလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ေနျပည္ေတာ္ဆုိလုိ႔ ၾကပ္ေျပးကုိ ေျပးမျမင္နဲ႔ဦး။ ဗမာဆုိ႐ုိးစကားကုိ ဆုိ႐ုိး စကားလုိဘဲ ႐ုိး႐ုိးသားသားဖတ္ၾကပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခက္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာေျပာေနရတယ္။

အဲသည္လုိ ဦးဘခ်စ္နဲ႔ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္တုိ႔ အသီးသီး အသက အသက မျမ၀င္းကုိ ကုိယ့္ဘက္ယုိင္ေအာင္ အုိဘားမားနဲ႔ ကလင္တန္တုိ႔ မဲဆြယ္သလုိ အၿပဳိင္အဆုိင္ ေသြးေဆာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တကယ္အၾကပ္႐ုိက္ေနရရွာသူကေလးကေတာ့ မျမ၀င္း။

မျမ၀င္းဘက္က ၾကည့္ရင္ ဦးဘခ်စ္က သူ႕ခ်စ္ဦးသူ။ ဘုရားမွာ ႏွစ္ကုိယ္တူေသြမပ်က္ဘုိ႔ သစၥာထားခဲ့သူ။ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္သူ။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ၀င္ဖ်က္လုိ႔ သူ႕မွာ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းတဲ့ မိန္းမဘ၀ကုိ ေရာက္ရတဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္လည္း တဖက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ကုိလည္း လုံးလုံးႀကီး ပစ္ပစ္ခါခါျပဳလုိ႔မရ။ ေတာင္ေပၚစခန္းမွာ ေနခဲ့စဥ္ခဏ သံေယာဇဥ္ေတြက ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ရၿပီေလ။ ….အကုိႀကီးက ျမအေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ အယုယေတြကုိ ေဟာဒီ မိျမက ဘယ္လုိလုပ္ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ရႏုိင္ေတာ့မလဲ…..။

အဲသလုိနဲ႔ မေ၀ခြဲႏုိင္မႈေတြအၾကားမွာ မျမ၀င္းချမာ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ငါးရံ႕ျပာလူးသလုိ ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာင္ ခံစားေနရရွာသေပါ႔။ အဲသည္မွာတင္ အႀကံေကာင္းေပးမယ့္ (တတိယအုပ္စုလုိ) လူတေယာက္ ေပၚလာတယ္။ (ဆရာတင္ေမာင္သန္းကုိ ေစာင္းေျမာင္း ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။) ဦးဘခ်စ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ပုလိပ္အရာရွိတေယာက္ဘဲ။ သူ႕အလုိအရ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေရာ၊ မျမ၀င္းေရာ၊ ဦးဘခ်စ္ေရာ ဘယ္သူမွ မမွားဘူး။ ကံၾကမၼာကကုိ သည္လုိဖန္တီးလာလုိ႔ သည္စခန္းဆုိက္တာ။ သည္ေတာ့ သည္ကိစၥမွာလည္း ကံစီမံရာဘဲ။ ကံၾကမၼာကုိဘဲ ဆုံးျဖတ္ခုိင္းမယ္။

"ဦးေအာင္ဒင္ကလည္း လက္ကုိင္ပု၀ါ တထည္ေပးပါ။ ဆရာဦးဘခ်စ္ကလည္း လက္ကုိင္ပု၀ါ တထည္ေပးပါ။ ဒီလက္ကုိင္ပု၀ါႏွစ္ထည္ကုိ သည္ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ခ်ထားမယ္။ ေဟာဒီက ငါ့တူမႀကီးကုိေတာ့ မ်က္စိကုိ အ၀တ္စည္းရမကဲြ႕။ ဦးက ဆြဲဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ႔တူမက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါႏွစ္ထည္ကုိ ဆြဲရမယ္။ စၿပီး လက္ထဲကုိ ဆြဲမိတဲ့ လက္ကုိင္ပု၀ါ ပုိင္ရွင္ဟာ ငါ႔တူမႀကီးရဲ႕ ဖူးစာရွင္ေပါ႔ကြယ္။" ……လုိ႔ အခါေတာ္ေပး ဆရာႀကီးက အႀကံေကာင္းေပးတယ္။ မပုိင္လား။ တတိယအုပ္စုမွန္ရင္ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စုံတယ္မွတ္။

ဦးဘခ်စ္ေရာ၊ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ေရာ၊ က်န္တဲ့လူေတြအားလုံးက ဒီအစီအစဥ္ကုိ သေဘာတူၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ မျမ၀င္းမွာ ပူပန္ေနတာ တခ်က္ရွိတယ္။ "ကုိကုိခ်စ္ သေဘာတူႏုိင္မွ တူတယ္ေျပာေနာ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျမ ကုိေလ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမရယ္လုိ႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားရဘူးေနာ္"

"ကုိကုိခ်စ္ သေဘာတူပါတယ္ ျမ ရယ္"

ဒုိင္လူႀကီး တတိယအုပ္စုသမားမွာလည္း ေျပာစရာ နည္းနည္းက်န္ေသးတယ္။ "….ဒီကိစၥမွာ တေယာက္ေယာက္က ႐ႈံးနိမ့္သြားခဲ့ရင္ မင္းမွာသစၥာ လူမွာကတိ ဆုိတဲ့အတုိင္း….. "

ဟာ….ဒီလူ ဒီေလာက္ေျပာေနတာကုိ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ အားႀကီး စိတ္ဆုိးတယ္။ သူ႔ကုိ ေစာ္ကားတယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။

"ဘာလဲ….ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကုိ ရည္စူးၿပီး ေျပာေနတာလား။ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ ဓားျပဗုိလ္ လူဆုိးဗုိလ္ ဆုိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ထက္ အမ်ားႀကီး သစၥာရွိတယ္။ ဒီမွာ….က်ဳပ္႐ႈံးရင္ ၿပဳံးေနလုိက္မယ္။ က်ဳပ္ႏုိင္ရင္သာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မ်က္ႏွာတခ်က္မပ်က္ၾကနဲ႔။ အားလုံး ဒုကၡေရာက္သြားမယ္" တဲ့။

အဲသည္လုိနဲ႔ မျမ၀င္းတေယာက္ မ်က္ႏွာကုိ အ၀တ္စည္း။ အခါေပးဆရာႀကီးက လက္ကုိင္ပု၀ါ ႏွစ္ထည္ကုိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ အသာခ်။ မျမ၀င္းဟာ ရင္တမမနဲ႔ အသက္ကုိ ေအာင့္ၿပီး ပု၀ါစကုိ ဆြဲလုိက္တယ္။

"ဟင္…..ကိုကုိခ်စ္ လက္ကုိင္ပု၀ါပါလား…."
********************************************************

႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ ကတိအတုိင္း သူ႐ႈံးတဲ့အခါမွာ ၿပဳံးေနလုိက္တယ္။ သူတပည့္ေတြကုိ ညႊန္ၾကားတယ္။ ဦးဘခ်စ္တုိ႔ မျမ၀င္းတုိ႔ကုိ ေနမ၀င္ခင္ ဆင္နဲ႔ ျပန္ပုိ႔ေပးဘုိ႔ကုိေပါ႔။ သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ အသည္းကြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ႔။

ဒီဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ေတာ့ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ဟာ လူဆုိးဗုိလ္၊ ခုိးဆုိး၊ လုယက္၊ ဓါးျပတုိက္ မေကာင္းမႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့ေပမယ့္ ေပးထားတဲ့ ကတိကုိေတာ့ တည္တာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႕ကတိအတုိင္း ဦးဘခ်စ္တုိ႔ မျမ၀င္းတုိ႔ကုိ ျပန္လႊတ္လုိက္တာေတြ႕ရေတာ့ ေစာေစာပုိင္းက မဟုတ္တ႐ုတ္ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အျပစ္ေတြကိုေတာင္ ခြင့္လႊတ္ခ်င္သလုိ လုိ ျဖစ္လာတယ္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးမွာ သူ႕ကုိ သနားစိတ္ေတာင္ ၀င္လုိက္မိေသးရဲ႕။ ဗမာေတြ ခြင့္လႊတ္တတ္ပုံမ်ား ေျပာျပပါတယ္။

က်ေနာ္ေတြးမိတယ္ေလ။

လူဆုိးတုိင္းသာ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္လုိ ကတိတည္တတ္မယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးက ေတာ္ေတာ္သာယာမယ္လုိ႔။